Zo, de moeheid begint erin te slaan! Het is vrij vermoeiend en ik ben een vrijwilliger. Natuurlijk doen wij veel werk waarbij je heel veel moet doen in weinig tijd, maar ik kan me wel bedenken dat dit voor iemand die meedoet aan de beklimming van de Alpe d' HuZes nog velen malen zwaarder moet zijn!! RESPECT VOOR AL DEZE DAPPERE MENSEN!!! Je kan de Alp beklimmen door te wielrennen, te mountainbiken, te wandelen, met de tandem en er zijn ook een heleboel mensen die in een rolstoelfiets de toch maken. Ook al ken je alle mensen hier niet, op het moment dat je langs de kant staat voel je jezelf één met de supporter en maakt het geen bal uit wie er langskomt, je juicht en moedigt ze aan en helpt ze zelfs met een duwtje in de rus alsof het familie is. Ik vind het erg mooi om te zien maar ook om te ervaren 
Ik krijg er gewoon iedere keer kippenvel van als ik eraan terugdenk 
Het is mogelijk om live mee te kijken bij de finish! --> *KLIK* <--
Zo kun je morgen ons pap ook over de finish zien komen 
Dag #2
Om negen uur kwam ons mam mij wakker maken voor het ontbijt want om tien uur begon onze shift al. Vandaag gingen we lunchpakketten maken. We weten nog steeds niet zeker voor wie, maar vermoeden voor de Motards, de mensen van de organisatie, het medisch team enz. enz.
We moesten verschillende dingen doen:
- Broodjes open snijden
- Broodjes smeren
- Broodjes beleggen met kaas of ham
- Broodjes in zakken doen
- Broodjes ei klaarmaken (broodje met ei en mes in een zakje doen)
- Lunchpakketten klaarmaken (hier moesten die broodjes nog in)
- Broodjes met ham & kaas in de zak doen en in kratten zetten.
In totaal moesten er zes pallets weg. De shift was van tien tot twaalf, maar er waren al mensen vanaf half tien bezig. Toen we eenmaal klaar waren was het half een. Ik vond het echt super leuk om te doen, vind het ook erg jammer dat ik het niet vaker kan doen!
Ik ben alleen wel een kneusje 
Ik en messen zijn erg goed bevriend. De mensen van Falconcrest weten ook waarom 
Elke keer als daar een mes is geslepen, snijd ik in mijn vingers oid. Dit keer dus ook, ik sta fanatiek broodjes te snijden en ik wist dat het mes scherp was en werd ook nog eens gewaarschuwd door een andere vrijwilliger, maar mijn hand heeft een intieme relatie met scherpe messen blijkbaar. Dus ik heb een flinke jaap in mijn hand. Gelijk naar de EHBO en die mensen reageerde alsof ik ieder moment flauw kon vallen. Ik moest liggen en rustig doen, nou meneer de arts, rustiger dan dit kan niet hoor 
Volgens mij waren hun meer in paniek dan ik, want het bloed stroomde eruit. Helaas heb ik daar geen foto van (nou ja, helaas... Maar mijn hand was een vulkaan dus ik denk dat je het wel kan indenken hoe het eruit moet zien als ik zeg dat ik een spoortje achterliet met druppels bloed en dat ik tot mijn elleboog onder zat 
) maar het zag er enger uit dan dat het was. Ja ik weet dat natuurlijk, maar hun niet en ze nemen (logisch) het zekere voor het onzekere. Toen ik die mensen van de medische dienst vertelde dat ik met roofvogels werk en vaker onder de sneden e.d. Zit haalde ze opgelucht adem en wisten dat ik al genoeg ervaring had met wonden.
Nou het was dus een oppervlakkige wond dus hebben ze het verbonden en ik kon weer gaan. Ze verwachtten niet dat het gaat ontsteken, anders moet ik terugkomen of thuis naar de huisarts.
Ik heb hem nu al even het verband om gehad maar het zat niet stevig genoeg naar mijn zin en ik kon de wond zien, omdat ik geen zin had om terug te lopen heb ik het mama laten verbinden. Eerst even wat klei erop gedaan zodat het wat sneller geneest en toen strakker en hoger verbonden. Nu kan ik er weer tegenaan! Alleen heb ik iedereen daar moeten beloven niet meer bij messen in de buurt te komen hahahaha 
Tussen de middag hebben we macaroni gegeten omdat mama en ik moesten vlaggen van vijf tot zeven dus vonden mijn ouders het fijner om in de middag al warm te eten. Na de lunch ben ik nog even thuis gebleven en zijn mijn ouders weer naar de finish gegaan. Ik ben alvast even begonnen aan de blog, des te minder hoef ik vanavond te doen en kan ik lekker op tijd gaan slapen, morgen wordt het nog drukker dan vandaag!!
Rond kwart over drie ben ik aangelopen naar het Skodadorp. Dat is een grote parkeerplaats waar alle Skoda's staan die de vlaggers naar hun posten brengen en terughalen. We moesten er anderhalf uur van te voren staan zodat je zeker op tijd bij je post kan zijn. Soms hebben ze het erg druk en kom je te laat aan. Dat is weer niet fijn voor de mensen die voor jou vlaggen want dan kun je ze niet op tijd aflossen en staan hun langer dan de bedoeling is, te vlaggen. Bij ons was het geen probleem, we waren een half uur van te voren op de plek en konden nog rustig “ingewerkt” worden door de vorige vlaggers. Die stonden met z'n drieën en rond hun tijdstip was dat ook wel nodig.
Even een korte uitleg wat het vlaggen is:
Vlaggen is dat je de stijgende en dalende deelnemers van de Alpe 'd HuZes waarschuwt voor gevaarlijke situaties.
- Als er verkeer aankomt in tegengestelde richting (die je niet ziet aankomen in een bocht)
- Als er iemand is gevallen of er een ander ongeval plaats vindt
- Als mensen te snel afdalen
- Als mensen te ruim de binnen of buitenbocht nemen
- Zorgen dat wandelaars (vaak supporters) aan de veilige kant van de weg lopen
- Zorgen dat de weg vrij is van vuil en steentjes
- Zorgen dat de auto's veilig rijden
- Mensen aanspreken dat ze met niet meer als twee man langs elkaar mogen
- Mensen aanspreken als ze geen helm ophebben als de wielrennen
Kortom, je zorgt ervoor dat alles veilig verloopt en zonder ons mag de Alpe d' HuZes niet eens doorgaan!
Toen wij begonnen was het erg rustig. De laatste deelnemers waren alweer voor de laatste keer op weg naar boven, dus we hadden vooral afdalers. Zo nu en dan werd het druk en moesten we fluiten en vlaggen. Als er een gevaarlijke situatie is, houd je de vlag omhoog en fluit je, zo niet dan laat je de vlag naar beneden. Maar al met al was het erg rustig. Wel werden we bedankt door de afdalende mensen, ook al hebben wij niet veel kunnen doen, het was toch fijn om te horen omdat ik het ook opnam voor de vlaggers die voor ons daar hebben gewerkt. En zoals ik al eerder zei: zonder ons geen Alpe d' HuZes
Omdat het zo rustig was werden we al om half zeven opgehaald en konden we boven wat eten en drinken. Voordat we dat konden, werd er een live opname gemaakt van de NCRV. Jetske van den Elsen presenteert het en wordt bijgestaan door Herman van der Zandt die tijdens het beklimmen van de berg, live opnames maakt met zijn camera's. In dit programma kwamen diverse dingen aan bod. Leontien van Moorsel was er ook bij, die heft een groep mensen getraind en begeleid en ik geloof dat ze zelf ook mee zal fietsen. Er kwamen veel bijzondere verhalen voorbij.
Na de opnames zijn we een broodje gaan eten. Daarna zijn mijn ouders nog even daar gebleven en ben ik terug gegaan naar het appartement. Ik heb nog even van het uitzicht en het lekkere frisse weer genoten op de berg voor ons appartement. Heb even naar huis gebeld en naar het werk om te vragen of daar ook alles in orde was. Daarna ben ik snel naar binnen gevlucht omdat het zwart begon te zien van de muggen 
Nu is de avond weer daar en kan ik de blog afmaken.
Nu snel slapen, morgen om negen uur de KWF helpen met dankbetuigingen!!
* wordt vervolgd *
