En hier dan eindelijk de lang beloofde fotoserie van Alpe d' Huzes 2012!

Zo even een kort berichtje van mij.. Ik ben erg kapot en zit er een beetje doorheen, maar hé! Opgeven is geen optie

Om half twee stonden mijn ouders op om papa klaar te maken voor zijn grote dag. Als ontbijt heeft hij pannenkoeken gegeten voor de energie. Ik lag nog te slapen op de plek waar hun ontbeten maar lag zo in coma dat ik er gelukkig niet wakker van werd. Tussen drie en half vier is papa begonnen aan zij afdaling naar beneden. Hij moest daar voor half vijf staan, want dan begon de tour. Nu om half vijf is hij begonnen aan de klom.

Toen mama en ik wakker werden om acht uur, hadden we een sms dat hij bij bocht achttien stond en dat hij last had van zijn knie.. Nou wij dus terug gesmst dat hij maar rustig aan moest doen en regelmatig moest rusten ipv eigenwijs doorfietsen.

Om kwart over negen stonden wij bovenaan bij Palais du Sports (waar ook de finish was) te kijken naar de deelnemers die over de finish kwamen. Om negen uur zou ik moeten beginnen bij de KWF stand, maar ik ging al om half negen helpen omdat ik geen mooie foto's kon maken wegens de belichting en mensen die voor me dringden om ook goed te kunnen kijken. Ik had ook even geen zin in alle drukte om me heen en bij de stand was het lekker rustig. Mama bleef wel kijken.

De KWF stand was awesome!!! Wat je moest doen was de deelnemers (of hun familieleden) de dankbetuigingen overhandigen (soort oorkonde van de KWF uit). Dat ging per team, individueel of de Zus. De Zus is letterlijk een zusje van de Zes. Je hebt dus Alpe d' HuZes en Alpe d' HuZus. De Zes mensen gaan vaker op en neer en moeten ook meer geld ophalen. De Zus mensen gaan maar een keer om het gevoel mee te krijgen bijvoorbeeld en hoeven ook een stuk minder geld op te halen. Vraag me niet hoeveel ieder, maar iedere deelnemer is verplicht blijkbaar om een geldbedrag op te halen.

Om tien uur kregen we een sms dat papa in bocht tien was en stil gezet werd door het medische team. Die rijden daar met de Motards rond. Ofwel een soort van veiligheidsmensen op de motor en sommige hebben een arts achterop zitten. Hij werd geadviseerd om nu te stoppen en opgehaald te worden door een Skodawagen of heeeel rustig aan te doen. Natuurlijk koos ons pap voor dat laatste. Vervolgens kregen we een sms rond elf uur dat ze zijn knie hadden ingetaoed en dat hij zich bij bocht zeven bevond. Het zou nog wel even duren..

Ik ben gewoon blijven staan bij de KWF stand en heb de bakken van de teams uitgezocht en op alfabetische volgorde gezet (de meeste dan). Sommige letters zaten verkeerd en het stond wel op letter, maar verder wel kris kras door elkaar en daar werd ik een beetje gek van. Ik was eigenlijk om twaalf uur klaar, maar vond het zo leuk en was zo lekker bezig dat ik gewoon bleef en daar hadden de andere standleden geen problemen mee Toen ik net klaar was met een bak en aan een volgende wou beginnen, kreeg ik een sms dat papa aan het afdalen was naar de finish. Dus ik ben gauw met camera naar de finish gerend en werd naar voren geduwd door lieve toeschouwers daar om foto's te kunnen nemen. Ook had een man mijn email-adres gevraagd en hij zou ook foto's doorsturen, echt kei lief!! Papa kwam om kwart voor een binnen. Helaas zijn mijn foto's mislukt omdat in alle haast mijn instellingsknopje is verdraaid en mijn foto's overbelicht zijn en wazig. Dus maar goed dat die man foto's heeft!

Daarna ben ik terug gegaan naar het appartement en zijn papa en mama naar de medische post gegaan om zijn knie na te laten kijken voor de zekerheid. Hij heeft een ontstoken knie en vocht in zijn knie en moet veel rust houden...

Toen ze terug kwamen bleek de voorwiel slap te zijn. Gelukkig komt morgen de ANWB langs en kunnen we toch nog morgen vertrekken Het is allemaal wel leuk dat vrijwilligen en de sfeer, maar ook slopend. Zoveel emotie, niet echt goed kunnen slapen, vroeg uit bed dus ja... Dan komt de man met de hamer en BAM! Maar goed, ik mis mijn vogels en andere dieren enorm! Het zijn toch mijn kindjes eigenlijk En ik wil gewoon graag thuis zijn met mijn eigen spulletjes en bed en Stef! Vrienden en collega's weer zien Ja ik doe misschien net alsof ik ze maanden niet gezien heb, maar ik ben niet echt een reispersoon. Vind het leuk om ergens naar toe te gaan, maar dit deel van de Alpen is naar mijn mening niet veel aan. Het is een echt skigebied dus ik ben snel uitgekeken op de omgeving. Het mooie zit als je naar beneden loopt en dat gaan we niet doen want ik heb een conditie van 0 dus naar boven komen is een hel Dit gebied is volgens mij op zijn mooist als het ondergesneeuwd ligt. Als ik in de verte de Alpen kijk die sneeuw op de toppen hebben liggen is het een prachtig gezicht! Ooit wil ik nog wel terug naar de Franse Alpen, maar dan wel een gedeelte waar je mooi kan wandelen

O, de foto's willen maar niet aankomen bij Stef dus het gaat helaas toch niet lukken.. Maar ik zal kijken of het me lukt dat zo snel mogelijk te doen als ik thuis ben

Nou het is toch nog een beetje lang geworden Ik ga sluiten, morgen geen blog want dan gaan we naar huis Dus tot zover mijn blog's over Alpe d' HuZes, er volgt dus nog een blof met de foto's!

Zo, de moeheid begint erin te slaan! Het is vrij vermoeiend en ik ben een vrijwilliger. Natuurlijk doen wij veel werk waarbij je heel veel moet doen in weinig tijd, maar ik kan me wel bedenken dat dit voor iemand die meedoet aan de beklimming van de Alpe d' HuZes nog velen malen zwaarder moet zijn!! RESPECT VOOR AL DEZE DAPPERE MENSEN!!! Je kan de Alp beklimmen door te wielrennen, te mountainbiken, te wandelen, met de tandem en er zijn ook een heleboel mensen die in een rolstoelfiets de toch maken. Ook al ken je alle mensen hier niet, op het moment dat je langs de kant staat voel je jezelf één met de supporter en maakt het geen bal uit wie er langskomt, je juicht en moedigt ze aan en helpt ze zelfs met een duwtje in de rus alsof het familie is. Ik vind het erg mooi om te zien maar ook om te ervaren
Ik krijg er gewoon iedere keer kippenvel van als ik eraan terugdenk

Het is mogelijk om live mee te kijken bij de finish! --> *KLIK* <--
Zo kun je morgen ons pap ook over de finish zien komen
 

Dag #2

Om negen uur kwam ons mam mij wakker maken voor het ontbijt want om tien uur begon onze shift al. Vandaag gingen we lunchpakketten maken. We weten nog steeds niet zeker voor wie, maar vermoeden voor de Motards, de mensen van de organisatie, het medisch team enz. enz.
We moesten verschillende dingen doen:

• Broodjes open snijden
• Broodjes smeren
• Broodjes beleggen met kaas of ham
• Broodjes in zakken doen
• Broodjes ei klaarmaken (broodje met ei en mes in een zakje doen)
• Lunchpakketten klaarmaken (hier moesten die broodjes nog in)
• Broodjes met ham & kaas in de zak doen en in kratten zetten.

In totaal moesten er zes pallets weg. De shift was van tien tot twaalf, maar er waren al mensen vanaf half tien bezig. Toen we eenmaal klaar waren was het half een. Ik vond het echt super leuk om te doen, vind het ook erg jammer dat ik het niet vaker kan doen!
Ik ben alleen wel een kneusje Ik en messen zijn erg goed bevriend. De mensen van Falconcrest weten ook waarom Elke keer als daar een mes is geslepen, snijd ik in mijn vingers oid. Dit keer dus ook, ik sta fanatiek broodjes te snijden en ik wist dat het mes scherp was en werd ook nog eens gewaarschuwd door een andere vrijwilliger, maar mijn hand heeft een intieme relatie met scherpe messen blijkbaar. Dus ik heb een flinke jaap in mijn hand. Gelijk naar de EHBO en die mensen reageerde alsof ik ieder moment flauw kon vallen. Ik moest liggen en rustig doen, nou meneer de arts, rustiger dan dit kan niet hoor Volgens mij waren hun meer in paniek dan ik, want het bloed stroomde eruit. Helaas heb ik daar geen foto van (nou ja, helaas... Maar mijn hand was een vulkaan dus ik denk dat je het wel kan indenken hoe het eruit moet zien als ik zeg dat ik een spoortje achterliet met druppels bloed en dat ik tot mijn elleboog onder zat ) maar het zag er enger uit dan dat het was. Ja ik weet dat natuurlijk, maar hun niet en ze nemen (logisch) het zekere voor het onzekere. Toen ik die mensen van de medische dienst vertelde dat ik met roofvogels werk en vaker onder de sneden e.d. Zit haalde ze opgelucht adem en wisten dat ik al genoeg ervaring had met wonden.
Nou het was dus een oppervlakkige wond dus hebben ze het verbonden en ik kon weer gaan. Ze verwachtten niet dat het gaat ontsteken, anders moet ik terugkomen of thuis naar de huisarts.
Ik heb hem nu al even het verband om gehad maar het zat niet stevig genoeg naar mijn zin en ik kon de wond zien, omdat ik geen zin had om terug te lopen heb ik het mama laten verbinden. Eerst even wat klei erop gedaan zodat het wat sneller geneest en toen strakker en hoger verbonden. Nu kan ik er weer tegenaan! Alleen heb ik iedereen daar moeten beloven niet meer bij messen in de buurt te komen hahahaha

Tussen de middag hebben we macaroni gegeten omdat mama en ik moesten vlaggen van vijf tot zeven dus vonden mijn ouders het fijner om in de middag al warm te eten. Na de lunch ben ik nog even thuis gebleven en zijn mijn ouders weer naar de finish gegaan. Ik ben alvast even begonnen aan de blog, des te minder hoef ik vanavond te doen en kan ik lekker op tijd gaan slapen, morgen wordt het nog drukker dan vandaag!!

Rond kwart over drie ben ik aangelopen naar het Skodadorp. Dat is een grote parkeerplaats waar alle Skoda's staan die de vlaggers naar hun posten brengen en terughalen. We moesten er anderhalf uur van te voren staan zodat je zeker op tijd bij je post kan zijn. Soms hebben ze het erg druk en kom je te laat aan. Dat is weer niet fijn voor de mensen die voor jou vlaggen want dan kun je ze niet op tijd aflossen en staan hun langer dan de bedoeling is, te vlaggen. Bij ons was het geen probleem, we waren een half uur van te voren op de plek en konden nog rustig “ingewerkt” worden door de vorige vlaggers. Die stonden met z'n drieën en rond hun tijdstip was dat ook wel nodig.

Even een korte uitleg wat het vlaggen is:
Vlaggen is dat je de stijgende en dalende deelnemers van de Alpe 'd HuZes waarschuwt voor gevaarlijke situaties.

• Als er verkeer aankomt in tegengestelde richting (die je niet ziet aankomen in een bocht)
• Als er iemand is gevallen of er een ander ongeval plaats vindt
• Als mensen te snel afdalen
• Als mensen te ruim de binnen of buitenbocht nemen
• Zorgen dat wandelaars (vaak supporters) aan de veilige kant van de weg lopen
• Zorgen dat de weg vrij is van vuil en steentjes
• Zorgen dat de auto's veilig rijden
• Mensen aanspreken dat ze met niet meer als twee man langs elkaar mogen
• Mensen aanspreken als ze geen helm ophebben als de wielrennen

Kortom, je zorgt ervoor dat alles veilig verloopt en zonder ons mag de Alpe d' HuZes niet eens doorgaan!

Toen wij begonnen was het erg rustig. De laatste deelnemers waren alweer voor de laatste keer op weg naar boven, dus we hadden vooral afdalers. Zo nu en dan werd het druk en moesten we fluiten en vlaggen. Als er een gevaarlijke situatie is, houd je de vlag omhoog en fluit je, zo niet dan laat je de vlag naar beneden. Maar al met al was het erg rustig. Wel werden we bedankt door de afdalende mensen, ook al hebben wij niet veel kunnen doen, het was toch fijn om te horen omdat ik het ook opnam voor de vlaggers die voor ons daar hebben gewerkt. En zoals ik al eerder zei: zonder ons geen Alpe d' HuZes

Omdat het zo rustig was werden we al om half zeven opgehaald en konden we boven wat eten en drinken. Voordat we dat konden, werd er een live opname gemaakt van de NCRV. Jetske van den Elsen presenteert het en wordt bijgestaan door Herman van der Zandt die tijdens het beklimmen van de berg, live opnames maakt met zijn camera's. In dit programma kwamen diverse dingen aan bod. Leontien van Moorsel was er ook bij, die heft een groep mensen getraind en begeleid en ik geloof dat ze zelf ook mee zal fietsen. Er kwamen veel bijzondere verhalen voorbij.
Na de opnames zijn we een broodje gaan eten. Daarna zijn mijn ouders nog even daar gebleven en ben ik terug gegaan naar het appartement. Ik heb nog even van het uitzicht en het lekkere frisse weer genoten op de berg voor ons appartement. Heb even naar huis gebeld en naar het werk om te vragen of daar ook alles in orde was. Daarna ben ik snel naar binnen gevlucht omdat het zwart begon te zien van de muggen

Nu is de avond weer daar en kan ik de blog afmaken.

Nu snel slapen, morgen om negen uur de KWF helpen met dankbetuigingen!!

* wordt vervolgd *